ខ្ញុំ​បាន​មើល​រឿង​ដ៏​សោកសៅ​របស់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ដែល​ស្លាប់​ដោយ​សារ​ទឹក​ផឹក។ រឿងនេះនិយាយអំពី ក្មេងស្រីអាយុប្រហែល១០ឆ្នាំ ដែលគ្មានឪពុកម្ដាយ មកយកទឹកផឹកឲ្យប្អូនស្រីរបស់នាង ដោយកាន់ធុងទឹកផឹកយ៉ាងធ្ងន់ដាក់លើក្បាលរបស់នាង ទោះជាមនុស្សធំលើកវាក៏ដោយ ដោយដើរចម្ងាយប្រហែលមួយម៉ោង។ ជាមួយនឹងការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង និងការដឹកជញ្ជូនទឹកសំណល់ដែលពិបាកប្រើប្រាស់ជាទឹកផឹក។ វាបានប៉ះបេះដូងខ្ញុំ …
ខ្ញុំ​យំ​ជា​យូរ​ដោយ​គិត​ថា​កូន​តូច​នោះ​អាច​ជា​កូន​របស់​ខ្ញុំ។
ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំអាចជាឪពុកម្តាយ …
ហើយខ្ញុំសន្យាជាមួយខ្លួនឯង។
ដរាបណាខ្ញុំនៅរស់ ខ្ញុំនឹងមិនព្រងើយកន្តើយនឹងអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំដែលស្លាប់ដោយសារខ្វះទឹកផឹកឡើយ ហើយនឹងប្រឹងប្រែងឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីជួយពួកគេ។ ប៉ុន្តែឆាប់ៗនេះ ខ្ញុំគិតថាមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលខ្ញុំអាចជួយខ្លួនឯងបាន។
ខ្ញុំ​គិត​ថា​វា​នឹង​មិន​មាន​ប្រយោជន៍​ច្រើន​ទេ ដូច្នេះ​ហើយ​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ទេ ហើយ​ខ្ជះខ្ជាយ​ពេល​វេលា​ច្រើន។
ហើយឆាប់ៗនេះ ខ្ញុំគិតថា ប្រសិនបើខ្ញុំមិនចាប់ផ្តើមឥឡូវនេះទេ ខ្ញុំប្រហែលជាបញ្ចប់ដោយមិនចាប់ផ្តើម។
នៅពេលខ្ញុំគិតអំពីរបៀបដែលខ្ញុំនឹងសោកស្ដាយអ្វីមួយនៅថ្ងៃអនាគត នៅពេលដែលខ្ញុំបំពេញជោគវាសនារបស់ខ្ញុំ បេះដូងរបស់ខ្ញុំគឺធ្ងន់ ហើយការគិតដែលភ័យខ្លាចធ្វើឱ្យខ្ញុំរងទុក្ខជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ហើយ​ខ្ញុំ​ប្តូរ​ចិត្ត​ភ្លាម។ ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្តើមមុនពេលវាយឺតពេល ហើយខ្ញុំនឹងប្រឹងប្រែងឱ្យអស់ពីសមត្ថភាព
រហូត​ដល់​ចប់​សព្វគ្រប់ ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ចាប់​ផ្តើម​ជីវិត​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​មួយ​ដើម្បី​ជួយ​អ្នក​ដែល​កំពុង​រង​ទុក្ខ​ដោយ​សារ​ទឹក​ផឹក ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​ដឹង​គុណ​ហើយ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​កក់​ក្តៅ​ដោយ​ការ​ដឹង​គុណ។ ហើយគំនិតដែលថាខ្ញុំអាចចែករំលែកឆន្ទៈ បេះដូង និងកម្លាំងរបស់ខ្ញុំជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផែនដីនេះ ដែលគិតដូចគ្នាជាមួយខ្ញុំ ផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវកម្លាំងដ៏អស្ចារ្យ។
សង្ឃឹមថាក្តីប្រាថ្នា និងក្តីសុបិនតូចរបស់ខ្ញុំនឹងក្លាយជាការពិត…🙏🙏🙏

លោក Sammy Oh!
នាយកនៃ Save Lives with Clean Water Initiative